14 sierpnia 2017 roku w wieku 94 lat zmarła była nauczycielka języka angielskiego Maria Borys

Uroczystości pogrzebowe odbędą się we Wrocławiu 30 sierpnia o godzinie 14.00 na cmentarzu parafialnym przy parafii św. Jakuba i Krzysztofa, ul. Gorlicka 19 ( kościół pod wezwaniem św. Jakuba i Krzysztofa znajduje się na Psim Polu około 150 metrów od cmentarza )

Urodziła się 20 marca 1923 roku w Wilnie. Ojciec Bolesław Borys był nauczycielem a następnie dyrektorem Państwowego Seminarium Nauczycielskiego w Świsłoczy, województwo białostockie. Zmarł w 1927 r. Utrzymywała ją matka – nauczycielka, która pracowała w Seminarium.Po przejściu na emeryturę w 1936 roku przeniosła się do Wilna, aby wykształcić swoje dzieci. Maturę zdała na tajnych kompletach w czasie wojny. Maturę weryfikowała Państwowa Komisja Weryfikacyjna w 1945 roku.
Po wojnie w maju 1945 roku wraz z matką i siostrą została repatriowana do Torunia. Odraz zaczęła pracować jako sekretarka w Państwowym Wyższym Kursie Pedagogicznym. Tutaj równocześnie od 29 stycznia do 20 lipca 1946 roku uczęszczała na Wstępny Kurs Pedagogiczny. Ukończenie tego kursu dawało możliwość do nauczania w publicznych szkołach powszechnych z zastrzeżeniem , że pełne kwalifikacje do nauczania nabędzie w najbliższym czasie.
Z chwila otwarcia Uniwersytetu im. Mikołaja Kopernika w Toruniu, jako jedna z pierwszych zapisała się na filologie angielską równocześnie musiała zrezygnować z etatu sekretarki, gdyż kolidowała praca z wykładami. Studiowała w latach 1946 - 1950. Prace magisterska obroniła 30 grudnia 1950 roku uzyskując tytuł magistra filologii angielskiej.
W 1946 roku została mianowana zastępcą asystenta przy Katedrze Filologii Angielskiej, a dwa lata później w 1948 roku została młodszym asystentem. W następnym roku powierzono jej lektorat języka angielskiego dla studentów Wydziału Matematyczno – Przyrodniczego i Prawno – Ekonomicznego. Jednocześnie od 1947 roku została zaangażowana jako nauczycielka języka angielskiego w Technikum Budowlanym.
Dyplom magisterski otrzymała w 30 grudnia 1950 roku. W tym czasie w roku 1951 na Uniwersytecie w Toruniu zlikwidowano Katedrę Języka angielskiego, wobec tego Maria Borys pracowała jedynie w szkolnictwie.
W 1955 roku z braku godzin języka angielskiego zaczęła w Technikum Chemicznym w Toruniu uczyć języka rosyjskiego, znała bowiem bardzo dobrze ten język jak również język francuski.. Rok później ten sam przedmiot uczyła także w Szkole Stopnia Podstawowego i Licealnego Nr 2 w Toruniu. Pobyt i nauczanie w Toruniu zakończył się 31 sierpnia 1960 roku.
W dniach od 4 do 27 lipca brała udział w Centralnym Kursie dla nauczycieli języka angielskiego w Sulejówku. Następnie przeniosła się do Częstochowy i tu zaczęła prace w Prywatnym Liceum Ogólnokształcącym SS. Nazaretanek. Praca w nowym miejscu pracy trwała jedynie rok, ponieważ władze państwowe zlikwidowały szkoły prowadzone przez zakony. W roku 1961 rozpoczęła nauczanie języka angielskiego w III LO im. Wł. Broniewskiego w Częstochowie. W roku 1963 została przyjęta na studia doktoranckie z filologii angielskiej. W Liceum im. Broniewskiego między innymi opiekowała się samorządem szkolnym, tutaj również w 1971 roku pełniła funkcje Sekretarza Ogniska ZNP.
Z Liceum im. H. Sienkiewicza związała się początkowo w roku 1964 kiedy to ówczesna Dyrektorka szkoły zaangażowała ja na trzy godziny tygodniowo.
W roku 1965 brała udział w Zjeździe absolwentów Uniwersytetu Im. M. Kopernika w Toruniu.
8 października 1973 Uchwałą Rady Państwa została odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi, a także została mianowanie od Kuratora Okręgu Szkolnego na PROFESORA SZKOŁY ŚREDNIEJ.
W latach tych opiekowała się nauczycielami emerytowanymi z ramienia ZNP. Prowadziła także Ośrodek Samokształceniowy Nauczycieli języka angielskiego. Sprawowała funkcję Sekretarza w Oddziale Częstochowskim Towarzystwa Literackiego im. Adama Mickiewicza. W towarzystwie tym wygłaszała prelekcje i dodatkowo była skarbnikiem
Na terenie szkoły założyła bibliotekę anglistyczną oraz metodyczną. W roku 1977 została przyjęta na pełny etat w IV LO im. H. Sienkiewicza w Częstochowie.
Przez cały okres pracy w szkolnictwie należała do Związku Nauczycielstwa Polskiego. W latach 1979 i 1980 pracowała również w Liceum im. J. Słowackiego w Częstochowie.
Ostatnie zapiski o pracy w Liceum Sienkiewicza pochodzą z 1988, co oznaczało, że w zawodzie nauczycielskim przepracowała 42 lata.
Zawsze doskonaliła swój warsztat pracy uczestnicząc w ośmiu kursach krajowych i zagranicznych ( Anglia – 1972 rok ). Często publikowała swoje prace w języku angielskim.
W Częstochowie włączyła się w pewnym stopniu w działalność „ Solidarności , w prace w parafii św. Barbary ”, w Synod Diecezjalny, pracowała w Klubie Inteligencji Katolickiej, kontynuowała też działalność w Częstochowskim Oddziale Towarzystwa Literackiego im. A. Mickiewicza. Prowadziła kursy języka angielskiego dla podlegających resocjalizacji narkomanów w ośrodku prowadzonym przez biskupa Antoniego Długosza. Udzielała bezinteresownie korepetycji zakonnicom, zakonnikom i misjonarzom. Pracowała również w tygodniku „ Niedziela ” w zespole redakcyjnym.
Po przejściu na emeryturę wyjechała na Białoruś na dawne Kresy Wschodnie, kraju jej dzieciństwa. Pierwsi podróż obyła w lipcu 1978 roku drugą w 1991 .
Przed Światowym Dniem Młodzieży z udziałem Ojca Świętego Jana Pawła II prowadziła społecznie kursy podstawowe ze zwrotów w języku angielskim dla częstochowskiej policji.
Następnie prowadziła lektorat w Instytucie Teologicznym. W grudniu 1995 roku opuściła Częstochowę i przeniosła się do Torunia. Tutaj mieszkało jej część rodziny, ponadto miała tu sporo przyjaciół. Tutaj włączyła się do pracy w Klubie Inteligencji Katolickiej, także w hospicjum , odwiedzała chorych w domach. Próbowała pracy resocjalizacyjnej z więźniami, należąc do Bractwa Więziennego.

Była zawsze osobą bezpartyjną. Absolwenci, których kiedyś nauczała wspominają ja jako nauczyciela niekonwencjonalnego. Pomimo, że w latach 50 i 60 – tych nauczanie języka angielskiego spotykało się z wielkim oporem wśród młodzieży to jednak potrafiła młodzież zmobilizować i nauczyć. Zawsze przy tym była wielka patriotką. Nie bała się nigdy mówić prawdy o historii Polski. Często narażała się władzom szkolnym, jednak nie zmieniała nigdy zdania i mówiła zawsze prawdę. To dzisiaj po latach byli uczniowie podkreślają i doceniają.